Oke.
Na een lange tijd niets meer gehoord te hebben van mij, ben ik weer terug!
laten we bij het begin beginnen:
Voor degene die het hebben gemist op mijn social media accounts, ik verloor midden september mijn eligibility (mijn speelrecht).

Ik wil er niet te diep op ingaan, maar ik wil wat meer duidelijkheid geven om onnodige roddels te voorkomen.
Er waren wat misverstanden over mijn formulieren waardoor ik uiteindelijk 5 toernooidagen uit heb moeten zitten.

Het was een HELE stressvolle periode.
Coach vertelde me dat ik niet mocht spelen en dat de school nog geen antwoord had wat er precies moest gebeuren om mijn speelrecht terug te krijgen.

Daarnaast was het ook niet bekend of ik dit schooljaar überhaupt nog wel mocht spelen, slapelozen nachten dus…
Ik heb ons thuistoernooi en een wedstrijd in South Carolina moeten missen.
Het voelt nog steeds bizar hoe zoiets heeft kunnen gebeuren, want ik had/heb niets verkeerd gedaan.
Er is nu niets meer aan te doen, ik heb mijn ‘’straf’’ uitgezeten, eindelijk kan ik weer gerust ademhalen.

Over naar het goede gedeelte:
Tijdens mijn 2 strafweken heb ik een hoop geleerd en veranderd.
Ik heb nu een technische coach in Amerika, het is soms wat makkelijker om een coach ‘’in het echt’’ te zien dan videobellen wat ik eerst deed met mijn Nederlandse Coach Floris.
Ik werk nog steeds met Floris, hij kent mij nog steeds het beste. Ik bespreek met hem mijn swing veranderingen, wat hij daarvan vindt en soms passen we wat dingen aan.
Het is fijn om te weten dat hij nog steeds 100% achter mij staat .
De resultaten waren snel te zien, tijdens de kwalificaties had ik een ronde onder par en 2 rondes dichtbij par.
Dus ik heb me weer gekwalificeerd!

Deze week had ik dus weer mijn eerste wedstrijd na een lange periode.
Ik was erg zenuwachtig, want ja… er gaan een hoop gedachtes door je heen: kan ik ook presteren in wedstrijd? Is mijn swing stabiel genoeg?  Ben ik goed genoeg voor een top 20 of een top 10? Is Amerika wel de juiste stap geweest, of had ik beter in Europa kunnen blijven?
Om eerlijk te zijn struggle ik daar erg mee.
Ik wil naar de LPGA nadat ik mijn studie heb afgerond, het voelt alsof ik in een korte tijd heel veel moet presteren.

Tijdens de wedstrijd heb ik echt goede dingen laten zien, maar ook dingen die ik nog nooit eerder heb gezien van mezelf.
Mijn scores waren:
R1 +3
R2 +7
R3 +5

De baan waar het op werd gespeeld was the Merit club in Illinois.
Heel gaaf om te zien hoe goed een golfbaan erbij kan liggen, het is ook de homecourse van Michael Jordan.
De baan lag me wel, je lange spel moest goed zijn anders zit je score sowieso in de 80.
Het grote verschil tussen een top 10 en een top 30 gebeurde op de greens.

Ronde 1 en 2 waren op dezelfde dag.
De eerste ronde was matig, ik zat erg dichtbij maar verloor wat slagen op de green.
Op de eerste tee van de 2^e ronde verloor ik alle vertrouwen in mijn spel.
Ik dacht aan alles waar je niet mee bezig moet zijn, ik stond +8 na 7 holes… gelukkig heb ik nog wel de knop om kunnen zetten en ik eindig +7.
Ronde 3 was op de 2^e dag, ondanks de tweede ronde voelde ik me toch goed in mijn voorbereiding.
Het ging goed in het begin, ik stond level na 13 holes.
Daarna verloor ik toch weer wat vertrouwen, ik stond met trillende handen boven mijn puts, deed veel te veel oefenslagen in mijn routine op de tee box.
Dat is iets waar ik de aankomende tijd aan moet gaan werken.
Voor de buitenwereld klinkt het raar als ik zeg dat mijn spel beter word terwijl de scores matig zijn, ik werk er aan om het beter te krijgen. Het is echt frustrerend om te zien hoe dichtbij je zit bij de top en dan toch nog 32^e eindigen.

Tussen dit toernooi en het volgende toernooi zit niet heel veel tijd, op het moment dat ik dit schrijf is het woensdag (1 dag na de Loyola Parkinson invitational). Volgende week vrijdag vertrekken we weer. Tussendoor heb ik nog een kwalificaties, trainingen en examens.

Zodra ik weer nieuws heb kun je het hier vinden op mijn website!

Liefs,

Sophie